• خو گرفتن به پژوهش علمی و اِعمال آن در دو جنبه عمومی و تخصصی؛ بدین ترتیب كه هم آشنایی دورادور با موضوعات، اهداف و كاربرد علوم پایه، تجربی و انسانی روز حاصل گردد و هم در رشته برگزیده شخصی، روز آمدی اطلاعات مورد اهتمام قرار گیرد و به آموخته‌های اولیه و قالبی اكتفا نشود.

• اهتمام به تحصیلات عالیه با تفكر كیفیت‌گرا ، چنانكه با آگاهی از میزان سودمندی هر یك از رشته‌های تحصیلی در خدمت رسانی به مردم (هم كیشان و بلكه هم نوعان) اقدام به انتخاب كنند.

• عنایت قلبی به انگیزه‌های الهی و معنوی كسب دانش، چنانكه این انگیزه‌ها موجب ایمنی از آفاتی شود كه ممكن است گریبان گیر طالب علم گردد.

• تمركز قوا در یادگیری و آموزش و پرهیز از پراكندگی فكری كه نتیجه مسلم آن چیزی جز كند شدن روند آموزش و كاستن از بازدهی علمی نیست.

• آشنایی با كلام وحی و سخنان خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام به گونه‌ای كه نه تنها فهم ظاهر عبارت را میسر سازد، بلكه موجب توانایی دریافت مقصود اصلی كلام و یافتن مصادیق عینی و كاربردی برای آن باشد.

• اصالت دادن به تفكر و تعقل و نگرش علمی به پدیده‌ها و حوادث پیرامونی، به گونه‌ای كه دانش‌آموزان در برخورد با تازه‌ها و ناشناخته‌ها، پیش از هر تصور دیگری، به تبیین عقلانی و توضیح علمی آنها بیندیشند.

• توانایی و اشتیاق برای آموزش دانسته‌ها به دیگران كه تقویت پیوسته بنیه علمی و نیل به خودباوری در این زمینه می‌تواند موجب آن باشد.

• آفاتی كه ممكن است متوجه این بعد از شخصیت انسان باشد به صورت مدرك گرایی، شهرت‌طلبی، فضل فروشی، خود‌بزرگ‌بینی و دنیاخواهی جلوه‌گر می‌شود كه پرهیز از این آفات و نظایر آن هر چند بیشتر جنبه اخلاقی دارد، می تواند در روند موفقیت علمی هم تاثیر واقعی داشته باشد.

• باور قلبی و آگاهانه به اصول دین، چنانكه مبتنی بر اندیشه و تحقیق و به دور از انحراف اعتقادی باشد كه حاصل بیگانگی با آموزه‌های معرفتی خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام و دل سپردن به نظریات و آراء متفكرانی است كه نحله فكری آنان اصالت زمینی و بشری دارد، نه اصالت الهی.

• شناخت و ارادت نسبت به پیشوایان معصوم شیعه علیهم السلام آن گونه که التزام به سیره عملی ایشان و تسلیم به فرموده‌های آن بزرگواران را در پی داشته باشد و به یاد كرد لفظی و احترام صوری به آنان محدود نباشد.

• اُنس و علاقه‌مندی به قرآن كریم و آشنایی نسبی با راز و رمز الفاظ آن و اعتقاد به این كه قرآن كتاب انسان سازی است. طبیعی است كه چنین اعتقادی به رهایی از بند الفاظ و پرداختن به فضای آزاد مفهوم و مقصد كلام می‌انجامد و شخص با استفاده علمی از آیات و جست و جوی مصادیق عینی آنها را می‌آموزد.

• اعتقاد به بقای روح، چنانكه باور داشته باشند زندگی دنیوی مجالی است برای توشه برداری جهت سعادت جاویدان و بدین ترتیب، درتصحیح نگرش به شئون مادی زندگی و انگیزه‌های رفتاری خویش بكوشند. به نظر می آید كه این اعتقاد همان است كه برخی از صاحب نظران علوم تربیتی از آن به عنوان «باور به جاودانگی خیر» یاد كرده و از بنیانهای رشد اخلاقی دانسته‌اند.

• خود باوری و رشد یافتگی دینی مبتنی بر رشد شناختی و انگیزش درونی با چنین رشدی هم متكی بر خرد ورزی در فهم اصول اعتقادی مذهب تشیع است، هم متكی بر تحقیق و تفحص در خصوص دیدگاههای عمده انحرافی در این زمینه. افزون بر این شخص برای رد شبهات دین ستیزان ـ كه در لسان وحی از آن به عنوان «جدال به احسن» یاد كرده اند ـ بر انگیخته و توانا گردد.

• شفافیت اعتقاد به مهدویت و آشنایی صحیح با فرهنگ انتظار كه به شناخت وظایف عبادی و اعتقادی شیعه در دوران غیبت بیانجامد و روحیه صلاح و سداد شخصی و اصلاح طلبی اجتماعی را پدید بیاورد. روشن است كه اعتقاد و آشنایی و شناخت باید به گونه‌ای باشد كه زنگار هر تردیدی را در این مورد بزداید و راه رسوخ آراء فرق ضاله را به دل سد كند.

• تلاش برای تعظیم شعائر دینی با اهتمام به تبلیغ عملی (تعبد آگاهانه، همراه با خلوص نیت در برابر دستورهای دینی معصومین علیهم‌السلام و عنایت ویژه به امر به معروف و نهی از منكر به شیوه غیر مستقیم در زندگی اجتماعی) و پرهیز از رفتارهای بی محتوا كه ریشه در خرافه گرایی، كهن پرستی و افراط دارد و تنها با پشتوانه همین عوامل، رنگ و لعاب دینی به خود گرفته است.

• اهتمام به هدایت اعتقادی دیگر افراد مستعد و شیفتگان معارف آسمانی را سرلوحه برنامه‌های زندگی خویش قرار دهد.

آنچه در این بعد مهم است این است كه اولا مضمون و محتوای آموزه‌های اخلاقی تعالیم آسمانی خاندان عصمت و طهارت باشد و نه نظریات فلسفی و عرفانی‌، ثانیا رفتار اخلاقی باید در ساختار شخصیتی فرد نهادینه شود تا هماهنگی آن با دانش اخلاقی تضمین گردد.

• نیل به مرتبه‌ای از خود شناسی كه آگاهی به عظمت روح آدمی و توجه به كرامت نفس انسانی را در بردارد. شرح صدری كه بدین ترتیب به دست آید بركات فراوانی به دنبال می‌آورد؛ مانند: بی‌اعتنایی قلبی به دنیا، استواری در برابر ناگواری‌ها‌ی زندگی اجتماعی و مشكلات اجتماعی، آرامش روحی و رضامندی به نتیجه تلاشهای شخصی، استقلال شخصیت و نادیده گرفتن مدح و ذم دیگران، پرهیز از مفاسد اخلاقی و دوری از افكار و رفتاری كه به احساس فرومایگی می‌انجامد.
• رهایی از بند خویش خواهی كه موجب می‌شود در برخورد با دیگران تواضع جای كبر و كدورت را بگیرد و توفیقات گوناگونی مانند برقراری روحیه صلح و صفا در خانواده‌ها، پذیرش اشتباهات شخصی و سعی در برطرف كردن آنها و كوشش برای یاری رساندن به همنوعان به دست آید.
• دارا بودن روحیه توكل به خداوند متعال و توسل به اولیای الهی، به گونه‌ای كه نه مانع به كارگیری قوای شخصی برای انجام وظایف و نیل به اهداف سازنده گردد و نه به احساس خود باوری مفرط و بی نیازی كاذب از بزرگانی كه وسایل نیل به قرب الهی و بركات مادی و معنوی‌اند، بیانجامد.
• تخلق به اخلاقی حسنه اسلامی با مراقبت بر فرایض و سنن مذهبی در زندگی شخصی و خوش رفتاری هر چه تمام‌تر با اعضای خانواده و معاشران كه در مدار گذشت، مهرورزی و مهربانی، پاسداشت حرمتها و حقوق دیگران تجلی می‌یابد.
• پرهیز از مفاسد اخلاقی، خویشتن داری به هنگام احساس خشم از رفتارهای ناپسند عرفی اطرافیان و دوری كردن از هر عادت رفتاری كه به حجاب‌زدگی خرد و اندیشه انسان می‌انجامد و موجب تكرار روز افزون رفتارهای نابخردانه و مذموم اخلاقی می‌گردد.
• رعایت نظم و انضباط به ویژه آنجا كه مربوط به برنامه‌ریزی و زمان‌بندی و وقت‌شناسی باشد، چنانكه هم در استفاده بهینه از فرصتهای زندگی اثر گذارند و هم رسیدگی و پیگیری به موقع در خصوص وظایف دائمی و مسئولیت‌های ادواری را به یك عادت سنجیده رفتاری تبدیل كند.
• كوتاه سخن اینكه رشد اخلاقی: اولا به باورهای مذهبی وابستگی تام دارد، ثانیا نمودهای رفتاری آن در دو جنبه فردی و اجتماعی جست و جو می‌شود. پس نیل به هر دو خصیصه اعتقادی و عملی چنین رشدی باید مورد توجه در بعد اخلاقی باشد.

• واقع بینی كه استادان فرهیخته تربیت اسلامی آن را همان حكمت و خیر كثیری دانسته‌اند كه در قرآن كریم از آن یاد شده و می‌تواند اعتدال روحی روانی باشد؛ زیرا درك درست از ارزش واقعی پدیده‌ها و اشخاص موجب می‌شود منزلت آنها در اندیشه و جان آدمی از كوچك نمایی و بزرگ نمایی بركنار ماند و این خود از عوامل دست یابی به آرامش درونی است.

• آگاهی نسبت به توانایی‌ها و ناتوانایی‌های خویش كه مقدمه پرورش استعدادهای شخصی است و می تواند از اتلاف عمر و صرف بی حاصل هزینه‌های مادی و معنوی برای رسیدن به اهداف نامتناسب با شخصیت فردی و اجتماعی انسان جلوگیری كند.

• حساسیت عاطفی نسبت به اوضاع و احوال خویشان، معاشران، آحاد امت اسلامی و جامعه جهانی به گونه‌ای كه در برابر ناگواری‌های زندگی دیگران بی اعتنا نباشد و حس همدردی و نوعدوستی ایشان نمود عملی بیابد.

• توانایی در ابراز صحیح احساسات و عواطف متعادل خویش نسبت به نزدیكان و معاشران كه روش پسندیده پیشوایان دینی بوده و شیوه‌ای موثر در حفظ آرامش روحی و برقراری ارتباطات شفاف و سازنده اجتماعی است. این توانایی نباید فقط به ارتباط با محیط‌های مأنوس و آشنایان دیرین محدود باشد؛ بلكه باید بتواند از آن در جهت گشایش افق‌های تازه‌تر و گسترده‌تری در روابط اجتماعی نیز به موقع استفاده كرد.

• آگاهی از هویت ملی ـ مذهبی خویش و شناخت تحلیلی از فراز و فرودهایی كه در روند شكل‌گیری فرهنگ این مرز بوم پشت سر گذاشته شده و عوامل تاریخی موثر در پدید آمدن آنها.
• تكیه بر ارزش‌هایی كه در فرهنگ اسلامی ایران زمین ریشه دارد، احساس سر افرازی از آنها و تلاش برای آراستن خویش به آن ارزشها.
• آشنایی نسبی با فرهنگ‌های كهن و دیرینه‌ای كه هنوز در عرصه جهانی حضور محسوس دارند و نیز فرهنگ كشورهای غربی (شناخت كلی از نقاط قوت و ضعف اصلی كلان‌فرهنگهای زنده دنیا) و تشخیص امتیازات فرهنگ خودی نسبت به فرهنگ‌های بیگانه كه می‌تواند مایه ایمنی از خودباختگی فرهنگی گردد.
• ذوق زیبایی شناسی در نگرش به پدیده‌های جهان آفرینش و نیز رفتارها، روابط و مناسبات انسانی.
• علاقه‌مندی به یكی از رشته‌های موجه و سازنده هنری در این سرزمین (هم به لحاظ شكوفایی عواطف انسانی و تهذیب روحی خویشتن، هم به لحاظ سودمندی واقعی به دور از ابتذال برای دیگران، تلاش برای تسلط یافتن به آن و به كارگیری توانایی خویش در این زمینه برای  تاثیر مطلوب در افراد جامعه).
• حضور موثر در آیین‌های مذهبی، ملی و تلاش برای برپایی هر چه باشكوه‌تر آنها كه می‌تواند به ترویج فرهنگ در جامعه منجر شود.

• آشنایی با حقوق فردی واجتماعی خویش و دیگران، التزام به رعایت آن حقوق ـ به ویژه آنچه در اصطلاح اسلامی به "حق الناس" معروف است و پرهیز و جلو گیری از تضییع آنها به دست خود و دیگران.
• مسئولیت پذیری در فعالیت‌های سازنده اجتماعی و آمادگی برای شركت فعال در انجام كارهای گروهی كه حاصل توانایی در برقراری ارتباطات سالم با دیگر اعضای جامعه است.
• ارج نهادن به خدمت و یاری رسانی به مردم و سودمندی هر چه بیشتر به حال ایشان با انگیزه دینی كه می‌تواند این رفتار را با خلوص نیت همراه سازد و از ایستایی آن در برابر عوامل بازدارنده جلوگیری كند.
• اعتقاد به مساوات اسلامی كه موجب به وجود آمدن احساس نزدیكی و یك‌رنگی با آحاد همكیشان می‌گردد و از دوگانگی نگرش و رفتار كه ممكن است با توجه به عواملی مانند گوناگونی نژادی و طبقاتی پدید آید، جلوگیری می‌كند.
• اهتمام به اصلاح امور مسلمانان از جنبه‌های گوناگون مادی و معنوی كه در اقداماتی مانند تلاش برای رفع نیازهای معیشتی مستمندان ایشان و گسترش و ارتقای ارزشهای عالی اسلامی و انسانی در میان همكیشان نمود می یابد.
• اهتمام به عبادات اجتماعی اسلام؛ به ویژه امر به معروف و نهی از منكر، با در نظر گرفتن حدود و شرایط و روشهای اصولی و پسندیده‌ای كه اثرگذاری مطلوب آن را در افراد جامعه تضمین می‌كند.
• عنایت به معیارهای مذهبی در گزینش دوستان و معاشران؛ تلاش در جهت حفظ وگسترش و تعمیق ارتباطات اجتماعی با اهل صلاح و پرهیز از معاشرت و همرنگی با افرادی كه به باورها و احكام مذهبی پایبند نیستند.
• به كارگیری آداب پسندیده اجتماعی از دید اسلام و عرف موجه و رایج در جامعه كه بازتاب مطلوب آن بتواند در جذب عامه مردم به سوی مذهب و افراد مذهبی مؤثر واقع گردد.
• اهتمام به امر ازدواج در نخستین سالهای جوانی با در نظر گرفتن ارزشهای معنوی و انسانی در همسریابی و رعایت وظایف اسلامی همسرداری.
• تلاش در حفظ و نگهداری سرمایه‌های ملی با رعایت توصیه‌های زیست محیطی و احتراز از تخریب منابع حیاتی زادبوم خویش.

• آشنایی با مبانی مردم سالاری به عنوان نظام حكومتی رایج در اغلب كشورهای توسعه یافته و توانایی نقد آن با توجه به معیارهای جهان بینی اسلامی در زمینه حكومت.
• آگاهی نسبی از خصوصیات جریان‌ها و مرامنامه احزاب عمده سیاسی كه در كشور فعالیت دارند و دارای بیشترین تاثیرات در سمت و سو بخشیدن به جریانهای گوناگون فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی‌‎اند
• آگاهی از دیدگاه پیشوایان شیعه نسبت به حكومت و حقوق متقابل حكام و رعایا.
• پرهیز از شخصیت‌زدگی، تقلید و هواداری كوركورانه و تندروی سیاسی كه ممكن است به زیان دیدگی  جبران ناپذیر مادی و معنوی خویش و نیز به زیر پا گذاشتن حدود اسلامی و تعدی به حقوق انسانی سایر افراد جامعه بیانجامد.
• فراگیری كامل برنامه‌های آموزش نظامی مصوب آموزش و پرورش، طبق بخشنامه‌های صادره مربوط به این زمینه.
• آگاهی و شناخت تاریخ اسلام و تاریخ معاصر ایران و تلاش برای حفظ دستاوردها و ارزشهای نظام.

• توانایی كسب درآمد حلال از راه اشتغال مولد و شرافتمندانه برای خود بسندگی مالی شخصی و خانوادگی .
• بی اعتنایی به انگیزه‌های صرفا دنیوی در فعالیت‌های اقتصادی كه می تواند به بروز خصلت‌های ناپسندی مانند آزمندی، تنگ چشمی، سود جویی و فرصت طلبی لجام‌گسیخته گردد.
• ارج نهادن به نفس اشتغال سازنده به عنوان فعالیتی كه همه بزرگان دین و اخلاق انسانی به آن سفارش كرده‌اند و پرهیز از تن آسانی و سربار دیگران گشتن.
• تلاش برای به كار بستن ابتكاراتی كه زمینه موفقیت و پیشرفت شغلی را برای شخص فراهم كند و نهایتا به توسعه اقتصادی جامعه نیز یاری رساند.
• خودداری از دست یازیدن به مشاغل كاذب و درآمدهای حرام، شبهه ناك و بادآورده‌ كه از موجبات دامن زدن به نابسامانی‌های اقتصادی جامعه به شمار می‌آید.
• عمل به وظایف مالی كه بر عهده انسان مسلمان گذاشته شده است؛ اعم از فرایض و سنن (خمس، زكات، صدقه، و انفاق در راه خدا).
• خویشتن داری از صرف درآمدهای شخصی به اسراف و تبذیر.
• قناعت به داشته‌ها و دسترنج مشروع خویش و چشم طمع و حسرت برگرفتن از دارایی دیگران.

• آگاهی از تغییراتی كه بر اثر فرآیند طبیعی رشد در جسم آدمی پدیدار می‌گردد و ارتباط آن با تحولات روحی ـ روانی (شناخت تأثیرات متقابلی كه به دنبال تغییر در اوضاع جسمی، در احوال روحی پدید می آید و بالعکس).
• مراقبت از سلامت تن و روان خویشتن با رعایت پیوسته دستورات بهداشتی و پرهیز از انجام رفتارهایی كه بالمآل موجب نا آرامی، افسردگی و پریشان خاطری خواهد شد.
• رعایت كامل نظافت شخصی و اجتماعی به عنوان یك ارزش دینی.
• اهتمام به انجام حركات ورزشی تا آنجا كه برای سلامت جسمی و نشاط روحی مفید است و پرهیز از افراط در این زمینه.
• التزام به انجام توصیه‌های پزشكی و آداب و سنتی كه پیشوایان دینی شیعه یادآوری كرده‌اند تا روابط زناشویی بهبود و ارتقای كیفی بیابد.